Czasem przyjaźń trwa już tylko na papierze — albo na ekranie telefonu, w skrzynce mailowej, w martwej historii wiadomości, których jedna strona nigdy nie zaczyna. Latami ciągniemy znajomości, które kiedyś miały znaczenie, ale dziś istnieją tylko dlatego, że to my pamiętamy. My pytamy. My wysyłamy życzenia. My podtrzymujemy kontakt.
Aż przychodzi moment, w którym milczenie staje się odpowiedzią. I rodzi się pytanie:
**Czy warto informować takie osoby, że to koniec?**
Zwykle nie.
Bo jeśli ktoś przez lata nie wykazywał zainteresowania, nie był obecny emocjonalnie, nie inwestował w relację — nie ma powodu, by teraz oczekiwać od niego dojrzałej reakcji. Taka osoba najczęściej:
– potraktuje nasz komunikat jak atak,
– obrazi się, zamiast spróbować zrozumieć,
– zbagatelizuje nasze słowa lub odwróci je przeciwko nam,
– nie wejdzie w dialog, bo nigdy nie potrafiła tego robić.
Dlatego czasem najlepszym sposobem na zakończenie relacji jest **cisza**. Nie z braku odwagi, ale z szacunku do siebie i prawdy, którą trudno już ignorować.
Nie każda znajomość zasługuje na ostatnie słowo.
Nie każda relacja domaga się wyjaśnień.
Nie każda osoba będzie w stanie zrozumieć nasze „dlaczego”.
Zdarzają się przyjaźnie, które nie kończą się wybuchem, tylko wygasają — a my po prostu **przestajemy je podtrzymywać**.
Nie ma w tym żalu. Jest ulga.
Nie ma dramatu. Jest decyzja.
Nie ma walki. Jest powrót do siebie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz