Feminizm a prawda o przemocy domowej

Najbardziej lubię statystyki policyjne z których wynika, że najbardziej poszkodowane w rodzinie są kobiety a nie dzieci. - czytaj

Zastanawiam się ile niemowląt, 2- latków, 3-latków ...... zgłasza swoich rodziców. Czy one w ogóle mają wiedzę, że mają takie prawo? A skoro jeszcze nie mówią albo dobrz e nie mówią to jak mogą to zgłosić? A strasze dzieci, co już dobrze mówią, mają odwagę zgłosić przemoc rodzica?

A w tym badaniu czytamy takie rzeczy.

Mężczyźni niemal równie często jak kobiety deklarują, że byli uderzeni przezpartnerkę, jednak kobiety częściej przyznają, że były bite wielokrotnie.Jeśli chodzi o płeć osób przyznających się do rękoczynów, nie widać znaczącychróżnic. Kobiety nawet nieco częściej niż mężczyźni przyznają, że podczas kłótni uderzyłypartnera (12% wobec 10%).

Mężczyźni częściej niż kobiety skarżą się, że doświadczyli wyzwisk i ograniczenia
kontaktów z rodziną i znajomymi. Natomiast kobiety nieco częściej twierdzą, że zdarza się,
iż ich partnerzy poniżają je i wyśmiewają.
Co dziewiąta kobieta (11%) i co dziesiąty mężczyzna (10%) żyjący w stałych
związkach doświadczali przemocy fizycznej ze strony swoich partnerów, a co piąty
mężczyzna (20%) i co szósta kobieta (16%) byli przez nich psychicznie dręczeni.
Uwzględniając obie formy przemocy można stwierdzić, że równie często doświadczały ich
kobiety (21%), jak i mężczyźni (22%).

PRZYZWOLENIE NA PRZEMOC W RODZINIE  - Wielu Polaków uzależnia usprawiedliwienie przemocy wobec partnera od tego, kto w związku jest ofiarą. 

Ponad cztery piąte badanych (84%) całkowicie potępia przemoc wobec kobiet.
Co dziewiąty (11%) uważa natomiast, że czasami zdarzają się sytuacje
usprawiedliwiające użycie siły wobec partnerki. Jednak kiedy ofiarą jest mąż bądź partner,
już tylko połowa ankietowanych (56%) bezwzględnie potępia takie zachowanie partnerki,
a co trzeci (33%) uważa, że w pewnych okolicznościach może być ono usprawiedliwione.
Czterech na stu respondentów (4%) zawsze usprawiedliwiłoby żonę lub partnerkę, która
uderzy w gniewie swojego męża lub partnera.
Opinie na ten temat są właściwie niezależne od płci. Wśród najmłodszych badanych
(18–24 lata) silne jest zróżnicowanie opinii w zależności od tego, czy ofiarą jest mężczyzna
(większe przyzwolenie), czy kobieta (silniejszy sprzeciw). Im niższe wykształcenie, tym
częściej badani są skłonni uznać, że pewne okoliczności usprawiedliwiają użycie przemocy
(zob. tabele aneksowe).

Według policyjnych statystyk (4)ofiarami przemocy domowej zdecydowanie częściej są kobiety. W naszym sondażu jednak mężczyźni równie często deklarowali, że doświadczali agresji ze strony partnerek. Być może, ofiary drastycznych form przemocy, osoby, które decydują się na zgłoszenie takich aktów organom ścigania, częściej ukrywają takie sytuacjei mniej chętnie mówią o nich podczas wywiadu kwestionariuszowego. Zatem nie wyciągając zbyt daleko idących wniosków co do tego, kim są ofiary przemocy domowej, sygnalizujemy jedynie problem rodzin, w których przemoc występuje. Ponadto warto zwrócić uwagę na fakt, że oceny aktów przemocy domowej różnią się w zależności od płci ofiary. Silny sprzeciw wobec użycia siły w stosunku do kobiet i łagodniejsze ocenianie kobiet, które uderzyły partnera, świadczą o zakorzenionych stereotypach, według których kobieta powinna być bardziej chroniona przed aktami agresji, a mężczyzna nigdy nie występuje w roli ofiary przemocy domowej. - czytaj

W 2006 r. przeprowadzono przy Wyższej Szkole w Gävle badania na temat przemocy w relacjach heteroseksualnych. Badania wykazały, że kobiety używają jej w tym samym stopniu co mężczyźni. Dwa razy więcej kobiet niż mężczyzn przyznało, że pierwsze okazały fizyczną agresję, a niemalże tyle mężczyzn co kobiet doznało obrażeń na skutek....- czytaj

Czytaj

WNIOSKI

Celem zmiany społecznego myślenia na temat przestępstwa zgwałcenia, w tym pomijanych dotychczas pokrzywdzonych mężczyzn, należy przeprowadzić szereg kampanii społecznych. Media, które stanowią wielką dydaktyczną i pedagogiczną siłę, nie powinny z tematu zgwałcenia tworzyć „taniej sensacji”, a ich misją powinno być zmniejszanie roli stereotypów poprzez ograniczenie liczby stygmatyzujących przekazów. Walce z przemocą seksualną nie sprzyja także brak dostosowanej do wieku i poziomu dojrzałości uczniów edukacji sek- sualnej w szkołach. Młodzież coraz częściej czerpie wiedzę na temat seksu z dostępnej w internecie pornogra i, która jedynie powiela obrazy przemocy.

Należy postulować zmianę negatywnej stereotypizacji przedstawionej grupy mężczyzn. Nie tylko kobiety są wrażliwymi i emocjonalnymi istotami. Również mężczyźni mogą doświadczać tragedii przemocy seksualnej i może to wywierać ogromne piętno na ich psychice. Społeczeństwo musi zmienić głęboko zakorze- nione schematy myślenia, odczuwania i postępowania, tak by zgwałceni męż- czyźni otrzymywali odpowiedni poziom wsparcia i pomocy

Agnieszka Podemska

Jeżeli chodzi o organy ścigania, to nie wykazują się one odpowiednimi kwali kacjami w zakresie postępowania karnego w sprawach o zgwałcenie. Część funkcjonariuszy nie zdaje sobie nawet
sprawy, w jakim trybie ścigane jest przestępstwo z art. 197 k.k., a wielu reprezentantom organów ścigania wciąż brakuje, tak potrzebnego dla o ar, zrozumienia ich krzywdy.

Powyższy stan rzeczy musi ulec zmianie, gdyż od zachowania policjantów, prokuratorów i innych przedstawicieli instytucji publicznych wobec o ary zgwałcenia zależy nie tylko to, jak będzie wyglą- dało postępowanie karne w danej sprawie, ale także (a może przede wszyst- kim) jak będzie wyglądało dalsze życie osoby pokrzywdzonej, jak poradzi sobie ona z konsekwencjami traumatycznego przejścia. Niewątpliwie, istnie- je zależność pomiędzy tym, w jaki sposób organy wymiaru sprawiedliwości traktują osoby pokrzywdzone, a ponoszeniem (albo unikaniem) odpowiedzialno- ści karnej przez sprawców. Im częściej osoby zgwałcone są poniżane i wykpiwane, tym rzadziej zawiadamiają one o popełnieniu przestępstwa, a w konsekwencji więcej sprawców przemocy seksualnej pozostaje bezkarnych i dopuszcza się kolejnych przestępstw.

Z dwudziestu jeden przeanalizowanych badań, jakie zo- stały przeprowadzone w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Wielkiej Brytanii i Niemczech od 1984 do 2011 roku, wynika, że w czternastu przypadkach cał- kowicie potwierdzono, że mity na temat zgwałcenia wpływają bezpośrednio na wyrokowanie. Tylko w jednym przypadku taka hipoteza nie została potwierdzo- na, a w sześciu z nich znalazła częściowe potwierdzenie43. Jak zauważył Karl R. Popper, opinia publiczna może sama stać się władzą despotyczną 44 i będzie ona wpływać bezpośrednio na wymiar sprawiedliwości w państwie.

Duża część osób odcina się co prawda od szkodliwych stereotypów na temat zgwałcenia, jednak wciąż wysoki pozostaje procent osób, które w te mity głęboko wierzą i posługują się takimi schematami w życiu codziennym. W związku z powyż- szym niezwykle ważne jest podejmowanie takich działań, żeby o ara zgwałcenia miała styczność z wolnymi od uprzedzeń organami ścigania i sędziami, a ze strony całego społeczeństwa otrzymywała odpowiednie wsparcie.

Zdaniem Artura Schopenhauera każda prawda przechodzi przez trzy etapy: najpierw jest ignorowana albo wyśmiewana, potem się jej zaprzecza, a na końcu uważana jest za oczywistą i dlatego należy żywić głęboką nadzieję,
że podobnie będzie z kwestią przemocy seksualnej wobec mężczyzn. - czytaj

Medium Publiczne - czytaj
Trafiłem na Pani bloga - czytaj
Blog - czytaj