21. Marek Kaczmarzyk o rozwoju mózgu nastolatka, jego uczuciach, skłonno...

Życie z pytaniem dlaczego?

Od trzech lat żyję z bólem, którego nigdy się nie spodziewałam, że doświadczę. Wychowując mojego syna, ufałam psychologii, wierzyłam w jej wskazówki i myślałam, że dzięki temu zbudujemy zdrową, dobrą i bezpieczną relację.

Trzy lata temu mój dorosły syn – dziś 43-letni – nagle zerwał ze mną więź. Zrobił to bez osobistej rozmowy, oskarżając mnie o zachowania, których z mojej strony nigdy nie było. Odmówił też rozmowy w obecności psychologa, żebym mogła zrozumieć powody jego decyzji. W jednej chwili mój świat się zawalił. Później dowiedziałam się od osób trzecich, że poznał dziewczynę przez internet – nie wiem, czy to ona wpłynęła na jego decyzję, czy może różnice w poglądach na temat "plandemii i eliksirów". Wiem tylko, że w tamtym momencie wszystko się zatrzymało i wiara w psychologię runęła i świat zawalił mi się pod nogami. 

Zawsze byłam przy nim. Wspierałam go, szanowałam, wierzyłam w niego, uczyłam samodzielności i pozwalałam doświadczać życia bez krytykowania. Wydawało mi się, że budujemy zdrową więź, która przetrwa wszystko. Nigdy nie przypuszczałabym, że kiedykolwiek mnie odrzuci – i to w tak brutalny, emocjonalny sposób, to znaczy CISZĄ.

Płaczę od trzech lat. Tyle łez potrafi odebrać człowiekowi wszystkie siły – fizyczne i psychiczne. Czasem zmuszam się do wyjścia na spacer, ale każdy krok jest wtedy męczarnią. Nie czuję złości na mojego syna. Czuję tylko ogromny smutek, niezrozumienie i to dręczące pytanie: dlaczego?

Szukając wsparcia, trafiłam do psychologów – w Polsce i za granicą – ale nie przyniosło to większej ulgi. Dołączyłam też do amerykańskich grup wsparcia dla rodziców odrzuconych przez dorosłe dzieci na Facebooku. Niestety, to również nie pomogło. Wręcz przeciwnie – czułam się tam jeszcze gorzej, słuchając historii rodziców, którzy w przeszłości naprawdę skrzywdzili swoje dzieci. Nie pasowałam do tego obrazu, a poczucie osamotnienia tylko się pogłębiło. Potrzebuję kontaktu z żywym człowiekiem, a nie kolejnej wirtualnej przestrzeni.

Mam wokół siebie znajomych, ale to tylko znajomi – z własnymi rodzinami i swoimi problemami. Trudno zbudować z nimi prawdziwie bliską więź. Lubię swoje towarzystwo. Więc spędzanie czas sama – pójście do kawiarni, restauracji, na spacer czy wyjazd na wakacje w pojedynkę nigdy nie był dla mnie problemem. Kiedyś dawało mi to poczucie wolności. Dziś czuję w tym głównie pustkę.

Zdarzają się dni, że czuję się lepiej – nie wiem dlaczego. Potem przychodzą fale smutku, a pytanie „dlaczego?” powraca i męczy mnie coraz bardziej. W ostatnich miesiącach uczę się szukać drobnych sposobów na ukojenie. Wiem, że długotrwały smutek męczy ciało tak samo, jak psychikę, dlatego staram się robić małe kroki:

- daję sobie prawo do długiego odpoczynku w ciszy,

- pozwalam sobie na płacz, nawet jeśli nie ma końca,

- kiedy mam siłę, wychodzę choćby na krótki spacer,

- nie zmuszam się do radości – pozwalam sobie czuć to, co czuję.

To nie są rozwiązania, które sprawią, że ból zniknie. Mam wrażenie, że on nigdy nie zniknie. Ale uczę się łagodności wobec samej siebie. Uczę się, że można żyć z pytaniem „dlaczego?” – nawet jeśli odpowiedź nigdy nie przyjdzie.

Jeśli ktoś z Was przeżywa podobne doświadczenie – odrzucenie przez własne dziecko, z którym mieliście dobry kontakt i nie rozumiecie, dlaczego tak się stało – chcę, żebyście wiedzieli, że nie jesteście sami. W Polsce wciąż brakuje przestrzeni i grup wsparcia dla rodziców takich jak my.

Att växa upp med en narcissistisk förälder - Krissy Hedenstedt

Czas skończyć mówić o patriarchacie, a zacząć mówić o konieczności wprowadzenia Profilaktyki Zdrowia Psychicznego

Mężczyzna też człowiek, którego natura wyposażyła w identyczne emocje i uczucia co kobietę. Mężczyźni mają takie same problemy emocjonalne jak kobiety. Zostali tylko inaczej wychowani, ale to wcale nie oznacza, że wszystkie kobiety potrafią okazywać emocje i być empatyczne, tak jak nie każdy mężczyzna ma problem z wyrażaniem uczuć i nie każdy jest nieempatyczny.

Problem nie leży w patriarchacie czy matriarchacie, tylko w braku **profilaktyki zdrowia psychicznego**, dostarczania wiedzy i wsparcia. To brak systemowego podejścia do zdrowia psychicznego sprawia, że krzywdzimy siebie nawzajem i przenosimy zranienia na kolejne pokolenia.

Warto przy tym pamiętać, że nie tylko patriarchat potrafi być opresyjny. W wielu domach od zawsze rządziły i nadal rządzą kobiety – często okrutne, przemocowe, tłumiące głos mężczyzn i dzieci. Matriarchat w swojej ciemnej stronie również jest źródłem wielu dramatów i cierpienia.

Czytając komentarze pod postami i nagraniami psychologów oraz psychoterapeutów – zarówno polskich, jak i włoskich czy anglojęzycznych – widzę w kilometrowych dyskusjach jednoznaczny obraz: większość osób opisuje **okrucieństwo matek, a nie ojców**. Więc o jakim patriarchacie my w ogóle mówimy?

Mamy takich mężczyzn, jakie mamy kobiety – bo to w rękach kobiet w dużej mierze wychowują się dzieci. To one są obecne od żłobka, przez przedszkole, po szkołę podstawową. To kobiety kształtują fundament emocjonalny dziecka i to ich postawy i wzorce w ogromnym stopniu wpływają na to, jakimi dorosłymi stają się chłopcy i dziewczynki.

Dlatego zamiast nieustannie „bić w patriarchat”, potrzebujemy odwagi, by spojrzeć prawdzie w oczy i wreszcie wprowadzić **powszechną, obowiązkową profilaktykę zdrowia psychicznego** – jedyną realną drogę do przerwania cyklu przemocy i cierpienia.

czytaj  czytaj czytaj  czytaj  czytaj   czytaj  czytaj  czytaj   czytaj 

Czy mężczyźni muszą się naprawić?

Energy medicine: The truth about energy healing & how it works

Learn Italian Advanced (C1/C2): Cui con valore possessivo