Kiedy ludzie zrozumieją, że relacje za życia są ważne, a nie po śmierci?

Jakże jesteśmy dziwni...

Kłócimy się z żywymi, a kwiaty przynosimy tym, których już nie ma.

Latami nie rozmawiamy z przyjacielem, ale kiedy umiera – idziemy oddać mu hołd.

Nigdy nie mamy czasu, ale potrafimy spędzić cały dzień na czuwaniu przy zmarłym.

Nie dzwonimy do siebie, nie przytulamy się, ale rozpaczamy przy trumnie.

Wygląda na to, że bardziej cenimy śmierć niż życie.

Zmarli dostają więcej kwiatów niż żywi, bo żal jest silniejszy niż wdzięczność.